براساس آمار سازمان خواروبار و کشاورزی جهانی (فائو) در سال 2005 میلادی، جمهوری اسلامی ایران با دارا بودن 65000 هزار هکتار سطح زیر کشت و تولید حدود 000/150 هزار تن گردو (9% تولید کل) مقام سوم را در جهان از نظر تولید پس از کشورهای چین و آمریکا به خود اختصاص داده است. با این وجود به علت مشخص نبودن ارقام و عدم یکنواختی محصول در سال 2005 میزان صادرات گردو با پوست چوبی 17 تن به ارزش هزار دلار و 100 تن مغز گردو به ارزش 378000 دلار بوده است و اغلب محصول گردوی تولیدی به مصرف داخل کشور می­رسد، از طرفی عدم یکنواختی در اندازه­ي درختان، میزان مقاومت به سرمای زمستان و سرمای اول بهار، متفاوت بودن زمان گل­دهی در زمان رسیدن و برداشت میوه­ها همگی مسئله­ي مدیریت باغ گردو را مشکل می­سازد و به همین دلیل باغداران، امروزه به دنبال احداث باغ­هایی هستند که در آن­ها تعداد محدودی از نوع درخت گردو کشت شود. به طوري که انواع مورد کشت از نظر صفات مورد نظر یکنواختی بیشتری داشته باشند. برای رسیدن به چنین هدفی باید ژنوتیپ­های برتر به صورت غیرجنسی یا رویشی ازدیاد شوند. در میان روش­های متداول ازدیاد رویشی- رویشی پیوند از سال­ها پیش در سایر کشورهای دنیا مورد استفاده قرار گرفته است. به طوری که اکثر باغ­های گردوی این کشورها به صورت پیوندی هستند. در ایران نیز پیوند درختان گردو خوشبختانه در حال توسعه است.

میزان محصول هر هکتار گردو با به کارگیری روش­های مکانیزه به طور متوسط 5/3 تن در هکتار است. اگر ارزش هر کیلو گردوی ضیاءآباد با پوست را 12000 هزار تومان در نظر بگیریم و ارزش هر بشکه نفت را نیز به طور متوسط 110 دلار معادل 121000 هزار تومان فرض کنیم فروش 10 کیلو گردو با پوست سخت از نظر ارزآوری حدود معادل فروش یک بشکه نفت است. توجه به این موضوع اهمیت و لزوم تغییر باغداری سنتی گردو به روش­های مدرن باغداری را آشکار می­سازد. اولین گام برای رسیدن به چنین هدفی داشتن اطلاعات علمی و کاربردی لازم در زمینه­ي بهترین روش تکثیر غیرجنسی (پیوند) این گیاه می باشد.